Γενέσιος, Ιωσήφ

(10ος αι.). Βυζαντινός ιστοριογράφος, ευγενικής καταγωγής, από τους πνευματικούς ανθρώπους του περίγυρου του Κωνσταντίνου Ζ’ του Πορφυρογέννητου. Ο Γ. υπηρέτησε ως ανώτατος αξιωματικός στην αυτοκρατορική γραμματεία. Σε χειρόγραφο κώδικα της Βιβλιοθήκης της Λειψίας διασώζεται ιστορικό έργο με τον τίτλο Τέσσερα βιβλία βασιλειών, στον πρόλογο του οποίου αναφέρεται ότι το έγραψε ο Γ. με εντολή του Κωνσταντίνου Ζ’ του Πορφυρογέννητου, προς τον οποίο και αφιερώνεται το σύγγραμμα. Στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνονται τα γεγονότα από την εποχή του Λέοντα Ε’ (813-820) έως εκείνη του Βασιλείου Α’ (867-886), χρησιμοποιούνται δε ως πηγές, μεταξύ άλλων, και οι βιογραφίες των πατριαρχών Νικηφόρου και Ιγνάτιου, καθώς και το χρονικό του Γεωργίου του μοναχού. Το έργο γράφτηκε κατά τα έτη 944-959 με τη χρήση αρχειακού υλικού και μαρτυριών ανθρώπων που είχαν γνώση των γεγονότων. Αλλά ο βυζαντινός ιστορικός παρεμβάλλει στο έργο του παραδόσεις για γεγονότη και πρόσωπα, τις οποίες δεν άντλησε από ιστορικές πηγές. Παρά τα προβλήματα που παρουσιάζει η γλώσσα και την έλλειψη αντικειμενικότητας σε πολλά σημεία, το έργο αποτελεί πολύτιμη πηγή για την ιστορία του 9ου αι. Έχει εκδοθεί από τον Καρλ Λάχμαν στη σειρά των Βυζαντινών ιστορικών της Βόνης (1834) και στην Ελληνική πατρολογία του Mιν.